انطباق-سرویس استانی: در ادبیات شهرشناسی ، ما از مفهومی به اسم حق شهر سخن می گوییم. این که شهر همچون موجودی زنده دارای هویت ،تاریخ و حقوق باید شناخته شود و حکومت های عاقل می دانند مکان روح دارد و باید برخورد با شهر در خور شخصیت اصیل آن باشد .
در اینجا قصد آن نیست که از باب بحث مفصل شهرشناسی درباره شهرستان لاهیجان سخن بگوییم و از ستمی که به لاهیجان می رود و فساد و تباهی شهر و هویت باختگی اش بنگاریم. فقط می خواهیم از قامت شهروندی سخن بگوئیم که دغدغه انتخابات و نگاه مسئولانه به شهر خویش دارد .
ساده ترین راه غیر مسئولانه آن است که بگوئیم دیگی که برای من نجوشد سر سگ در آن بجوشد . یک انسان منفعل ،یک‌پوچ انگار هپروتی ،یک چپ وهم زده که تنها ویران کردن می داند و با نخوت و کینه بیمار ، قدمی در راه وطنش جز لفاظی و برشمردن سیاهه بلند بالای خطاها حتی یک عملی کوچک بر نمی دارد حق دارد بی اعتنا به انتخابات غرق سوبژکتیویسم بی درمانش، عقده برعقده بیانبازد.اما آنان که برای آزادی و استقلال و عدالت و پیشرفت لاهیجان و ایران جان فدا کردند از این جنس روشنفکران پرمدعا نیستند . آنها حق دارند نماینده ای در خور داشته باشند .نه آدمی ناتوان که با رفتارهای شبهه انگیز و ابهام آمیز نماینده می شود! و توانایی سخن گفتن از حقوق سرزمینش را ندارد.
تبارشناسی لاهیجان ،شرافتی بزرگ به این شهر با فرهنگ و سلوک شهری ریشه دار با مردم و عالمان بزرگ می دهد . مدنیتی درخشان و کهن حق بزرگی به گردن هر حکومتی می نهد .این سرزمین زیبا ، خردپیشه، جایگاه فلسفه و علم و فقه و هنر و معماری و شعر و پایتخت کیانیان ،سند بزرگی و لیاقت مردم ماست .
حال پرسش این است تا به اکنون نمایندگان لاهیجان در خور این شهر و شهرستان بوده اند ؟ چه کرده اند؟ مردم بزرگ لاهیجان وسیاهکل توقع پیشرانی و پیشرویی و اثر گذاری از نماینده خود دارند .
آنان چه نقش پیشرانی در مجلس در ارتباط با مسائل کلان ایران و به تبع آن استان و شهرستان متبوع خود را داشتند ؟و حداقل در برنامه هفتم توسعه چه جایگاهی برای شهرستان لاهیجان و سیاهکل تعریف کردند و چه عملی و دانشی و تلاش و تبحری ، برای تفهیم اهمیت این شهرستان نزد قانونگذاران و مدیران کلان از خود نشان دادند تا شهر عملا رشد کند؟
متاسفانه چهره کشاورزی شهرستان لاهیجان نابود شد به جهل و نادانی و اینکه نمی دانستند سیمای مولد چای جزئی از جاذبه گردشگری این منطقه است .بنام گردشگری بنیاد هویتی لاهیجان نابود شد .هویت کهن معماری و بافت کهن لاهیجان و معماری هسته قدیمی شهر ،محله میدان و کوچه ها و خانه ها و محله های قدیمی،طعمه بسازوبفروش های کور و غارت دلالان شهری شد .ساخت تنها پروژه مهم عمرانی شهر یعنی پل روگذر میدان گیل هشت سال طول کشید ودر این مدت بارها و بارها این پروژه به خواب رفت و برای پرداخت مطالبات ،گریه پیمانکار را در آورد .بهترین فضاهای گردشگری لاهیجان به بازار مکاره مغشوش بدل گشت .سالهاست که فضای فرهنگی شهر از فقدان یک فرهنگسرا و مجتمع فرهنگی رنج می برد ومعلوم نیست کلنگی که سالهای قبل برایش به زمین خورده به نام کدام نماینده روبان افتتاح آن بریده شود؟!
در ادوار گذشته وکلای لاهیجان اساسا درکی از این خرابکاری شهر و زیر پانهادن حق شهر نداشتند .برعکس در کمال خودسری بیمارستان قدیمی لاهیجان را که ارزش فرهنگی بزرگ داشت و خاطره جمعی بسیاری از مردم و زایشگاه به دنیا آمدن پدران و مادران،و پدران پدران و مادران مادران شان بود بدون هیچ توجیه تخصصی بر باد دادند وبیمارستان تخصصی و کارآمد بازکیاگوراب را از بین بردند
وضعیت نا مناسب راه‌های روستایی، تنش‌های آبی در روستاها، بحران دپوی زباله تموشل و ایمن نبودن جاده‌های اطراف از لحاظ روشنایی و راهداری مشکلات عدیده ایست که با آمد و رفت هر نماینده بخش اعظم آن به قوت خود باقیست و در بحبوحه انتخابات آغشته به شعارهای رنگین می شود!
لازم است که حکومت بر پای افراد متعهد و متخصص و متشخص بوسه زند و آنان را به میدان آورد .افرادی که صاحب نظر در سیاستگذاری و مسائل ایران وجهان اند و نظارت درستی بر عمران شهری می توانند اعمال کنند و بودجه برای نجات لاهیجان از رکود و پسرفت به کف آورند. وپاکدست و سالمند.کسانی که سواد قانونگذاری داشته باشند نه اینکه به محض نشستن بر کرسی سبز بهارستان نیازمند یادگیری الفبای تقنین و قواعد کلان مجلس باشند!
در هر دوره ای از انتخابات مجلس چهره های همیشه ثابت و برخی افراد تازه به دوران رسیده با رزومه ای گاها نامرتبط و فقدان اثربخشی و عدم تجربه کافی با وعده های تو خالی رنگ و لعاب تازه ای به حوزه انتخابیه لاهیجان و سیاهکل بخشیده و همیشه این پرسش باقیست که آیا کسی هست که روزی راه نامزدهای دانا و توانا را برای وکالت مردم مظلوم لاهیجان باز کند؟!
