به گزارش انطباق، روزنامه جمهوری اسلامی شنبه ۶ دی در یادداشتی به قلم مسیح مهاجری، مدیرمسوول این روزنامه آورده است: پنجمین داوطلب نظامی ریاست جمهوری هم دو روز قبل وارد عرصه تبلیغات انتخاباتی در فضای مجازی شد. علاوه بر اینکه به اصل ورود نظامیان به عرصه رقابت برای تصاحب صندلی دوست‌داشتنی ریاست جمهوری، ایرادهای اساسی وارد است، حالا با تکثر و تعدد داوطلبان تصاحب این صندلی، مشکل بیشتر شده است. این تکثر و تعدد نشان می‌دهد حضرات نظامی هم مثل سیاسیون، وحدت نظر ندارند و قرار است با همدیگر هم رقابت کنند. حالا منتظر نفر ششم هستیم و چه بسا با اعداد دو رقمی هم مواجه شویم.
پدیده عجیبی که این روزها در کشاکش مخالفت و موافقت با ورود نظامیان به عرصه رقابت بر سر تصاحب صندلی ریاست جمهوری مشاهده شده، سخنان بعضی از خود نظامیان در توجیه رئیس‌جمهور شدن نظامیان است. یکی از همین حضرات گفته چطور است که ما نظامی‌ها باید برویم شهید بشویم ولی حق نداریم رئیس‌جمهور شویم؟
ایشان لابد به این نکته توجه نداشته که شهادت مخصوص نظامیان نبوده و نیست. چند برابر نظامیانی که شهید شده‌اند، مردم عادی، چه در جبهه جنگ و چه قبل و بعد از جنگ به شهادت رسیده‌اند و این یک امر اختصاصی برای نظامیان نبوده و نیست. مهم‌تر اینکه از نظامیان صاحب‌نام و پیش‌کسوت انتظار نبود پای امور مقدسی از قبیل شهادت در راه خدا را به عرصه رقابت‌های سیاسی باز کنند و چیزی را که وسیله‌ای برای معامله با خداست را در بازار سیاست به حراج بگذارند. از همین «ارزان‌فروشی شهادت» و اصولاً «فروختن شهادت» پیداست که این قماش افراد اگر قدرت سیاسی نصیبشان شود، معامله‌گران قهاری خواهند بود و این خود یکی از دلایل روشن صلاح نبودن ورود نظامیان به رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری است. درست در همین قبیل بزنگاه‌هاست که می‌توان به عمق نگاه آن امام روشن‌ضمیر پی برد که نظامیان را از ورود به سیاست منع فرمود.
تشی بشوند. آفات ورود نظامیان به رقابت‌های سیاسی مثل روز روشن بود، سخنان این دو نظامی پیش‌کسوت، آن را روشن‌تر کرد؛ آفتاب آمد دلیل آفتاب.
نمایندگان مجلس یازدهم متاسفانه با بی‌اعتنائی به نقطه‌نظرهای خیرخواهانه صاحب‌نظران، راه را برای ورود نظامیان به رقابت انتخاباتی باز کرده‌اند. تنها امیدی که باقی مانده اینست که شورای نگهبان، با توجه به عوارض شدیداً منفی ورود نظامیان به عرصه سیاست و نیاز کشور به وحدت و انسجام ملی، این راه را سد کند. مخالفت با ورود نظامیان به رقابت‌های سیاسی، نه‌تنها به معنای بی‌حرمتی به آنها نیست بلکه ایجاد سپر حفاظتی برای اعتبار و حیثیت آنها و فراهم ساختن فرصت بیشتر برای تقویت بنیه دفاعی کشور است که نیاز مبرم امروز است.
