به گزارش انطباق نقل از هم میهن، ایران یکی از کشورهایی است که به ضرورت ساده‌زیستی مدیرانش خیلی تاکید می‌شود و اینکه نباید در بند دنیا و ثروت باشند. باید پرسید اگر چنین است، پس چرا سیاهه اموال آنها در معرض داوری مردم قرار نمی‌گیرد؟….بیایید فرض کنید که یک رئیس‌جمهور هر روز نان خشک و هندوانه و با هزینه خود بخورد، ولی در پایان سال با صد میلیارد دلار درآمد نفتی، فقط ۱۴ هزار شغل درست کرده باشد، و رئیس‌جمهوری دیگر روزانه بهترین غذاها را با هزینه دولت بخورد، که سالانه حداکثر بیش از یک میلیارد تومان نمی‌تواند بخورد، ولی به جایش سالانه یک میلیون شغل درست کند و رشد هشت درصدی را محقق کند، فقر را کم کند، و… کدام را ترجیح می‌دهیم؟ طبعاً دومی را. حتی حاضریم تا آخر عمر غذای خود و خانواده‌اش را با همین کیفیت تامین کنیم.
هم میهن در پایان تاکید کرده است: بیایید یک بار برای همیشه این رویکردهای ریاکارانه را کنار بگذاریم. مسئله اصلی مردم این نیست که یک مقام سیاسی چه می‌خورد؟ چه می‌پوشد؟ کجا زندگی می‌کند؟ و چه خودرویی سوار می‌شود؟ و چقدر ثروت دارد؟ و یا حتی چقدر حقوق می‌گیرد؟ مسئله اصلی مردم این است که او در برابر ثروت و عملکرد خودش چقدر شفاف و پاسخگو است؟ چقدر رشد اقتصادی ایجاد می‌کند؟ کارآیی او چقدر است؟ و چقدر معتقد به آزادی است؟ همین.
