به گزارش انطباق به نقل از نیواطلس، مدت‌هاست که ارتباط چاقی با سرطان نشان داده شده اما دانشمندان هنوز تصویر کاملی از این موضوع ندارند. پژوهش جدیدی که در “دانشگاه هاروارد” (Harvard University) انجام شده است، برخی از قطعات گمشده این پازل را مشخص می‌کند و نشان می‌دهد که سلول‌های سرطانی می‌توانند از چربی در دسترس برای گرسنه نگه داشتن سلول‌های ایمنی استفاده کنند و جلوی آنها را برای هدف قرار دادن تومور بگیرند.
این موضوع مشخص شده است که رژیم‌های غذایی پرچرب، خطر ابتلا به انواع گوناگون سرطان را افزایش می‌دهند و به کاهش نتایج درمان و میزان بقا منجر می‌شوند. برای نمونه، پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که چاقی به متاستاز سرطان‌های خوش‌خیم می‌انجامد. بافت‌های چربی می‌توانند سلول‌های بنیادی سرطان را مخفی کنند و امکان رشد دوباره پس از شیمی‌درمانی را به آنها بدهند. در هر حال، نتایج همیشه هم به این شکل نیست و گاهی چاقی می‌تواند نتایج برخی از انواع سرطان را بهبود ببخشد.
پژوهشگران دانشگاه هاروارد در این پروژه دریافتند که به نظر می‌رسد رژیم‌های غذایی پرچرب، میزان سلول‌های “CD8+ T” را کاهش می‌دهند و همچنین، به کاهش توانایی آنها در مقابله با سرطان منجر می‌شوند. هنگامی که چربی به سادگی در دسترس باشد، تومورها متابولیسم خود را دوباره تنظیم می‌کنند. انرژی زیاد می‌تواند به رشد تومور سرعت ببخشد و در عین حال، سلول‌های تی را از سوختی که برای مقابله با سرطان به آن نیاز دارند، محروم کند.
“آرلین شارپ” (Arlene Sharpe)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما اکنون می‌دانیم که یک جنگ متابولیک میان سلول‌های تی و سلول‌های تومور وجود دارد. پژوهش ما، نقشه‌ای را برای بررسی این کنش متقابل فراهم می‌کند و به ما امکان می‌دهد تا در مورد ایمنی‌درمانی سرطان و درمان‌های ترکیبی آن فکر کنیم.
پژوهشگران این ارتباط پیچیده را در موش‌های مبتلا به انواع گوناگون سرطان مورد بررسی قرار دادند. آنها برخی از موش‌ها را با رژیم غذایی پرچرب و برخی را با رژیم غذایی معمولی تغذیه کردند. پژوهشگران دریافتند که تومورها در موش‌های چاق، سریع‌تر رشد می‌کنند.
همچنین پژوهشگران دریافتند که ریزمحیط تومور در موش‌های چاق، دارای اسیدهای چرب آزاد کمتری است. آنها نتیجه گرفتند که سلول‌های سرطانی، مصرف چربی خود را افزایش می‌دهند و چیزی برای سلول‌های CD8+ T باقی نمی‌گذارند.
پژوهشگران باور دارند که یافته‌های آنها می‌توانند به بهبود ایمنی‌درمانی سرطان کمک کنند.
این پژوهش، در مجله “Cell” به چاپ رسید.
