اختصاصی انطباق – سرویس سیاسی : یک سال از انتخابات ۱۴۰۰ که با قهر جمع زیادی از مردم روبه‌رو بود می‌گذرد و همچنان مسیر عصبانیت مردم از ناکارآمدی مسئولان روندی صعودی دارد. این روند از آنجایی که رئیسی نتوانسته به وعده‌ها عمل کند و همچنین اقداماتی را در دستور کار قرارداده که وضعیت را با مشکلات بیشتری روبه‌رو کرده سرعت بیشتری به خود گرفته و در همین حال شاهد اعتراضات و تجمعات فراوانی در سطح ریز و درشت در کشور هستیم.
در این بین مشکلات اقتصادی مردم و تحریم‌ها و کاستی‌ها مسبب وضعی شده که در آن رویدادهای طبیعی و غیرطبیعی با امنیت جانی و روانی مردم بازی می‌کنند؛ امنیتی که حس بودن و نبودن آن از خود مقوله امنیت ارزش بیشتری دارد.
مردم با توجه به اینکه در یک جامعه زیست دارند و انواع مصائب ریز و درشت گریبانشان را گرفته دیگر احساس ناامنی برایشان اندکی سخت و واهمه برانگیز است.
ناامنی‌هایی از قبیل ناامنی غذایی، ناامنی شغلی، ناامنی اجتماعی و دزدی‌ها و سرقت‌های کلان، ناامنی‌های اقتصادی، ناامنی آزادی مانند تعرض به آزادی‌های فردی و به تازگی نیز ناامنی‌هایی از جنس سرقت بانک، ترور و سایه جنگ به آن‌ها اضافه شده است.
رئیسی که به نظر بیشتر در دام حواشی های ریاست‌جمهوری گرفتار شده در این مدت نشان داد مرد اینگونه جایگاه‌ها نیست و تنها باید در مناصبی مستقر شود که بدون نظارت نهادی یا مردمی تنها با دستور و خطابه به کار خود ادامه دهد و همین موضوع نیز در عدم توانایی مدیریت ناامنی‌های فوق تاثیرگذار بوده و این ناامنی‌ها و احساس‌های دلهره‌آورش وضعیت را بیش از هر زمان دیگری هشدار زا کرده است.
هشدارهایی از جنس دلنگرانی مردم برای آینده و حال خود که اگر پای صحبت هر یک از مردم بنشینید در نهان و آشکار از آن سخن خواهند گفت و این برای یک رئیسی که با ادعای اصلاح امور پا به میدان گذاشت مناسب نیست.
بی‌شک اگر نهادهای مسئول و دستگاه‌هایی که کارشان اصلاح مشکلات و رسیدگی به رفع این نوع احساس ناامنی‌هاست بجای تلف کردن وقت با داشتن برنامه ریزی صحیح جهت استفاده بهینه از منابع کشور و اهتمام جدی به حقوق شهروندی، در مسیر درست خود فعالیت می‌کردند این وضعیت به گونه‌ای نبود که امروز اسراییل درقلب پایتخت ،نیروی نظامی ترور کند یا قیمت دلار هر روز بالا برود یا ساختمان بریزد و قطار واژگون شود و مردم روز به روز استرس تامین رزق و روزی خود را داشته باشند!
مسئولان اگر دل‌شان به حال و روز ملت نگران نیست برای جایگاه و حیثت خود دلسوز باشند چرا که این نوع مدیریت نمای خوبی برای آن‌ها ندارد و نه تنها در عصر معاصر بلکه در آینده تاریخ این برهه از زمان را چندان روشن و افتخارآمیز به تصویر نمی‌کشد.
