اختصاصی انطباق- سرویس سیاسی: عالم سیاست ایران بی‌شک در دنیا از عجیب و غریب‌ترین‌ها سیستم‌های سیاسی به حساب می‌آید؛ عالمی که بازیگران آن خود گاهی بازی را به دست می‌گیرند ولی به راحتی بازی را باخته و تبدیل به بازیچه می‌شوند.
در این نزدیک به نیم قرن عمر جمهوری‌اسلامی رویدادهای متفاوت و پیچیده‌ای رخ داده و همگان را متعجب کرده‌است ولی در این دوره از انتخابات رویدادی واقع شد که شاید قابل پیش‌بینی بود ولی وقوع آن به این حد نزدیک تصور نمی‌شد.
ماجرا به انتخابات ۱۴۰۰ و موضوع حضور اصلاح‌طلبان در این کارزار بازمی‌گردد؛ موضوعی که حواشی فراوانی داشت. حواشی از ردصلاحیت‌های فله‌ای شورای‌نگهبان تا بلاتکلیفی جریان ارشد اصلاحات، همه و همه سبب شد تا روزگاری ناخوشایند برای اصلاح‌طلبان رقم بخورد، روزگاری که در این عمر ۴۳ساله نظام جمهوری‌اسلامی برای کمتر جریانی اتفاق افتاده بود.
حساب جماعت موسوم به اصلاح‌طلب را بی‌شک باید از بدنه خواهان اصلاحات جدا دانست و این موضوع را در این دوره انتخابات نیز به وضوح مشاهده کردیم. مردمی که تصور می‌کردند با پناه بردند به مدعیان اصلاح‌طلب می‌توانند اصلاحاتی را در مسیر رسیدن به توسعه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی برسند و آرمان‌شهر خود را بازسازی کنند ولی متاسفانه کاسب‌مسلکان اصلاح‌طلب و منفعت‌طلبان در این مسیر کاشانه آرزوهای این مردم را تیشه می‌زدند.
این جماعت سست عنصر که مردم در انتخابات‌های ۹۲ و ۹۶ آن‌ها را از تاریک‌خانه‌های جامعه به بطن ماجرا آوردند کسب سودهای کوتاه‌مدت را به سپرده‌گذاری‌های کلان ترجیح دادند و عاقبت شد آن که نباید می‌شد و اساس حکومت‌شان با “نه” سنگین مردم دچار فروپاشی شد.
آن‌ها که خود دچار سردرگمی و ابهام شده بودند پس از برخورد شورای‌نگهبان برای جانمایی‌های خاص خود بجای برنامه‌ریزی و موضع‌گیری مشخص دچار آشفتگی رهبری شدند و هرکدام در این گردنه حیران گرفتار توهم شدند و سراب خودبرتر بینی آن‌ها را هلاک کرد.
سران اصلاحات که به نظر دیگر دچار زوال مغز شده و در این روزگار به محافظه‌کاری می‌کوشند آب باریکه خود را حفظ کنند و گوشه‌ای نان و ماست‌شان را تناول کنند بیشترین تقصیر را در این بین داشتند و با مواضع غیر روشن و آشفته سبب شدند اندک امید اجتماعی بدنه حامی اصلاحات نیز با شکست سنگین همتی از بین برود.
این طیف بی‌شک اگر روزنه امیدی برای حیات سیاسی خود داشتند در کنار مردم بود و این مردم بودند که آن‌ها را در جامعه زنده نگه می‌داشتند و این جدایی مردم و اصلاح‌طلبان حیات آن‌ها را به ممات تبدیل کرد؛ البته بی‌شک ابتدای عقوبت محافظه‌کاری و کاسب‌کاری قشر مذکور است و در آینده‌ای نچندان دور باید منتظر دوزخی باشند که هیزم آن اعمال منفعت‌طلبانه نیروهای تصمیم‌گیر به اصطلاح اصلاح‌طلب و دوری از مردم است.
