اختصاصی انطباق-سرویس سیاسی: توسعه سیاسی یا توسعه اقتصادی؟! توسعه فرهنگی یا توسعه سیاسی؟! «یا»هایی که می‌توانند هر کدام صدها جلد کتاب باشند برای آنچه این روزها و در عصر معاصر بر ملت ایران می‌گذرد.
وضعیتی که مردم را در برزخی وامانده از توسعه سیاسی و در باتلاق توسعه اقتصادی و فرهنگی گرفتار کرده و این روزها عده‌ای که از عدم توسعه اقتصادی نفع می‌برند با شعارهای مخملی و رنگی درباره توسعه سیاسی و دموکراسی به گونه‌ای بازیگردانی می‌کنند که خود آن‌هایی که سناریوی این نمایش را نیز نوشته‌اند گرفتار توهم می‌شوند که آیا ما تا این حد در مسیر دموکراسی قدم برداشته‌ایم و به توسعه سیاسی رسیده‌ایم؟!
عدم توسعه یافتگی سیاسی در ایران سبب شده عده‌ای که گرفتار فقر مالی هستند در تور آن دسته از بهره‌کشان این فقر اسیر شوند و برای لقمه‌ای معیشت بهتر به ریسمان آن ها که بی‌شک حبل‌المتین نیست چنگ بزنند ولی آیا بازیگران عرصه سیاست به فکر بهبود وضعیت هستند یا انتفاع از وضعیت نابود توسعه اقتصادی با حربه انتخاباتی؟!
اینکه هر ساله در زمان انتخابات عده‌ای از ایادی حاکمیت برای تعالی گروه‌های تحت حمایت خود رپورتاژ بروند و اندک طیف حامی اقلیت را با خود همراه کنند تا به اهداف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی و … خو برسند نکته‌ای است که چندان بر خلاف تعقل و شرف نیست ولی اینکه جریانی از مدعیان اصلاحات برای رسیدن به لفت و لیسی چه سیاسی و چه اقتصادی با نقاط ضعف ملت از همه جا رانده شده بازی کنند منتهی الیه بی‌شرفی سیاسی است.
اینکه طیفی که عرضه مقابله با ایادی سازمان یافته حاکمیت را ندارند و برای بقای خود به ملت نیاز دارند با شعارهای موجی در فضای رسانه‌ای، سیاسی و اجتماعی کشور بکوشند در نمایش ایجاد رعب از طیف مقابل، مردم را از مارهای غاشیه زاییده شده از عملکرد خودشان بترسانند تا به آغوش عقرب‌های جراره‌ای پناه ببرند که مانند کودکی سر راهی، ملت را در میانه طوفان سرخوردگی رها می‌کنند، جز بی‌حیایی سیاسی چه معنا پیدا می‌کند؟!
مردم از همه جا رانده شده سال ۹۲ و ۹۴ در یک دوقطبی ساختگی در چنگال طیفی اسیر شدند که حتا جرات گردن گرفتن نطفه‌ای که در رحم اجاره‌ای پس انداختند را نداشتند و هر چه مردم فریاد زدند و از مماشات ها و خدعه‌ها انتقاد کردند فقط دفاع از«تکرار» شنیدند.
حال در این سال نیز که به یک انتخابات درجه دوم نسبت به ریاست جمهوری منتهی می‌شود، بازیگران عرصه قلم و سیاست در طیف بهره‌کش به دنبال سفیدنمایی از سابقه‌ای هستند که به لطف فضای مجازی از افکار عمومی به این زودی ها پاک نخواهد شد.
مردم می‌دانند عواملی مانند گروه‌های وابسته به اصلاحاتی های حکومتی که در ژست اپوزیسیون داخل نظام دغدغه مردم را فریاد می‌زنند از صفر تا صد چند درصد دلواپس وضع مردم هستند و چند درصد به دنبال استمرار وضع موجود زندگی خودشان.
اینکه طیف‌هایی مانند کارگزاران، ندا، مردم‌سالاری و چند حزب خرده ریز که ریشه در اقتصاد و سیاست این جامعه دارند چند درصد درگیر نان شب و حجاب‌اجباری و سایر این دغدغه‌های ملت هستند نکته‌ای است که نه از لشکرهای سایبری اصلاحات‌چی بلکه از زمزمه‌های میان مردم کوچه و بازار می‌توان به خوبی شنید.
بی‌شک مردم با ژست‌های اپوزیسیون داخل نظام رابطه‌ای ندارند چرا که تک‌تک ملتی که این روزها برای مباحث مختلف با قدرت سخت و نرم نهادها روبه‌رو هر کدام یک اپوزیسیون داخل کشوری هستند که خام بازیگران عرصه سیاست نمی‌شوند.
آری، دوره بزن و در بروی بهره‌کشان سیاسی از زمانی تمام شد که هر چه مردم فریاد زدند اصلاحات، مدعیان اصلاحات سنگ «تکرار» به سینه زدند و نتیجه شد ریزش حداکثری ۱۴۰۰ و سیرک‌های سیاسی این روزها برای داغ کردن تنوری که زمانی این مردم هر کدام هیزم‌های آن بودند.
