یادداشت انطباق-سامان صابریان: مسعود پزشکیان، رییس جمهوری‌اسلامی، در نشست با تعدادی از نمایندگان رسانه‌های آمریکایی گفت: «تروریست، تروریست است. چه فارس، چه عجم، چه آمریکا، چه اسرائیل، چه ایران؛ ما آماده‌ایم تمام سلاح‌های خود را کنار بگذاریم، به شرط آنکه اسرائیل هم همین کار را بکند و یک سازمان بین‌المللی به منطقه بیاید و امنیت را تامین کند».
پس از برگزاری این نشست و بازنشر گسترده این پالس ضدتنش در راستای عقب‌نشینی تاکتیکی یا همان نرمش قهرمانانه برای حفظ نظام که از اوجب واجبات است، سایبری‌های جنگ‌طلب از یک سو با هجمه و فحاشی واکنش نشان دادند و میرزابنویس‌های وابسته به جیب دولت نیز از سوی دیگه مشغول تکذیب این اظهارات نوین رییس جمهوری‌اسلامی شدند.
این دو قماش مذکور که زیرساخت هویت‌شان مشخص است، اما مسأله اصلی و تامل‌برانگیز تکذیب رسمی این اظهارات توسط وزیر خارجه جمهوری اسلامی است. عراقچی، نقل قول از پزشکیان درباره آمادگی برای کاهش تنش با اسرائیل را تکذیب کرد و زیر سوال برد و این در حالی است که بلافاصله رسانه‌های جهانی اظهارات پزشکیان را با صوت منتشر کردند.
پزشکیان همواره اعلام کرده که پیرو و مجری سیاست‌های کلان نظام است و بی‌شک بدون توجیه به این سفر راهی نشده است. او مدام از برادری و رفع درگیری‌ها سخن می‌گوید و یقینا این سخنان نیز بی‌برنامه نبوده اما اینکه نویسندگان وابسته به جیب دولت و به ویژه رییس دستگاه دیپلماسی در«تکذیبی کور» مانند دهه شصت رویدادی که مقابل ده‌ها خبرنگار و فعال رسانه‌ای در آمریکا اتفاق افتاده را تکذیب می‌کنند از دو حالت خارج نیست.یا آن‌ها برای ضریب دادن به اظهارات پزشکیان و دیده شدن دو چندان آن برنامه داشتند یا خودکار لای انگشتان‌شان گذاشته و فشار دادند که این رویداد بارز رسانه‌ای را با وجود ترکش‌های بعدی تکذیب کنند!
در این بین، هر دو طرف بنا به ماموریت یقه‌چاک می‌کنند؛ ایادی اول پادوهای سیاسی جریان جنگ‌طلب که با وجود اطلاع از بی‌اختیاری دولت در مباحث کلان و یک جز از کل بودن قوه مجریه، بازهم مواضع مبتنی بر نرمش‌های انقلابی را به رییس دولت می‌چسبانند؛ قماش دوم، پایورهایی با برچسب‌های اصلاحات که با وجود اطلاع از ماموریت پزشکیان و درستی اظهارات رییس جمهوری‌اسلامی، سعی در صافکاری دست‌اندازهای ایجاد شده دارند؛ دو جریانی که هر چه هستند، منافع عموم برای‌شان جز درفشی در باد نیست.
آیا عقل‌‌کل‌های موقتی نمی‌دانند در عصر پادشاهی رسانه‌های دیجیتال و جمعی، مردم کف جامعه بسیار از آن‌ها جلوتر سیر می‌کنند و با دهه شصت، هفتاد، هشتاد و حتا قبل از دولت پزشکیان بسیار متفاوت هستند و شیوه‌های دهه شصتی کف توییتر و بولتن‌ها نمی‌تواند افکارعمومی را تحدید کند و جهت بدهد، الا مبتلایان به جهل مقدس را؟!
